ΕΝΗΜΕΡΩΣΗ: ΣΤΙΣ ΤΗΛΕΦΩΝΙΚΕΣ ΠΑΡΑΓΓΕΛΙΕΣ ΘΑ ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΚΠΤΩΣΗ 3% (ΕΞΑΙΡΟΥΝΤΑΙ ΤΑ ΒΙΒΛΙΑ ΤΗΣ ΕΝΙΑΙΑΣ ΤΙΜΗΣ ΚΑΙ ΤΑ ΞΕΝΟΓΛΩΣΣΑ)

Υποκατηγορίες Υποκατηγορίες

Φίλτρα Αναζήτησης Φίλτρα Αναζήτησης

-10%
960-03-6149-5
Ποίηση ενός μυστικού, αινιγματικού και αφώτιστου χρόνου, ο οποίος καταγράφεται και περιγράφεται με αλληγορίες και συμβολισμούς, μύθους και σπαραγμένα προσωπικά βιώματα. Η ποιήτρια χρησιμοποιεί το λόγο με μαθηματική αυστηρότητα, τα ποιήματα μοιάζουν με εξισώσεις, όπου το ζητούμενο είναι η κρυμμένη ουσία των πραγμάτων. Παίζοντας συχνά σκάκι με τις λέξεις, διεκδικεί τόπους ονείρων που μοιάζουν με αντεστραμμένους παραδείσους, ενίοτε απειλητικούς, και επιχειρεί μια αισθητική υπέρβαση του πραγματικού, μια αγωνιώδη φυγή μέσα απ’ τον σκοτεινό και αστάθμητο χρόνο. Πώς ορίζεται όμως στα ποιήματά της αυτός ο γριφώδης και μη μετρήσιμος χρόνος; Με...
763  848 
-10%
960-504-176-6
Πατείς με πατώ σε στον Παράδεισο ιδιοφυείς οι απαντήσεις στην Κόλαση παρέπαιε ο έρως και η ποίηση αλλά ήταν το κλίμα τροπικό έμεινα κρεμασμένη στο κενό
720  800 
-10%
618-5248-01-8
Σ' αγαπούσα - το 'ξερες; (Κράτησες εσύ το μυστικό σου για τον άλλον Κόσμο τον άγνωστον...) Μαζί ποτέ δεν θ' ανταμώναμε στον κήπο του Παραδείσου· πιστό σκυλί πάρε με πίσω στο Δάσος με την ψιλή χλόη νανουρισμένον.
954  1060 
-10%
960-14-3138-1
Στεγνοί σα χορτάρια του βράχου ατενίζουμε το αύριο κι είναι στιγμές που η οργή αποφασισμένη σε μια γροθιά κουβαριάζει τα δάχτυλα, ενώ η καρδιά προσπαθεί με αγωνία ν’ αφουγκραστεί τα βήματα της άνοιξης, μιας άνοιξης που καρτερούμε από καιρό και δεν ήρθε ακόμα...
1125  1250 
-10%
960-408-206-Χ
Απαλή τρυφερή λεπίδα αμήχανη χαράζεις διαφυγή όταν ο χάρτης ασφυκτιά στα όριά του. Υβρίδιο σπασμού κι ανάσας ταπεινώνεις θριάμβους με το ελάχιστο φως σου. Μαγικά απ' την καταστροφή τον ήχο αφαιρείς. Το Κακό υποχωρεί σε άμπωτη και σιωπηλό τα όπλα αποθέτει. [Από την έκδοση]
763  848 
-10%
960-477-262-7
1080  1200 
-10%
960-7793-90-0
Τρύπωσε υγρασία στις μετωπικές ρυτίδες στη χλόη των βλεφάρων εξατμίστηκε κι εσύ επιμένεις να μπερδεύεις τα σπίτια με ανθρώπους, τους ανθρώπους με ψυχές. [Από την έκδοση]
720  800 
-10%
960-591-068-3
Οκτώβρης - Τούτος ο Οκτώβρης δεν λέει να τελειώσει. Μένος θεϊκό με κατατυραννεί και αναλογίζομαι ποια να 'ν' η αιτία. Ωσάν υβριστής υπομένω την τίση, μην ελπίζοντας. Η ελπίδα πολλές φορές με συγκρατεί. Δεν πρέπει να βασίζομαι σ' αυτήν. Βασανίζομαι. Δεν υπάρχουν από μηχανής θεοί για μένα, δεν υπήρξαν ποτέ. Τέτοιοι που είναι δεν τους θέλω. Η λύση τους δεν μου ταιριάζει. Δεν είναι λύση αυτή. Αλλιώς τη φανταζόμουν τη ζωή. Από παιδί. - Τα πράγματα δεν μπορούν να γίνουν διαφορετικά. Δεν μας βολεύει ο Θεός. Μην το ξεχνάς. Δεν υπάρχουν λύσεις ιδανικές για τον καθένα. Δεν υπάρχουν θεοί πολλοί για να διαλέξεις. Το...
810  900 
-10%
960-591-072-1
Ο ποιητής, αλιεύοντας απ' τα αβαθή της μνήμης ένα πλήθος από στερητικά του βίου του, του βίου μας, τα ανατέμνει, τα "αρμαθιάζει", και μας τα καταθέτει σε τούτη την πρώτη του ποιητική συλλογή, έτοιμα ν' αναμετρηθούν με τον χρόνο και την κρίση του κοινού. Η "Άμωμη Αλίευση" περιλαμβάνει ό, τι επιχείρησε να ελιχθεί και να αποδράσει κι ό,τι επίσης βρέθηκε επιμελώς κρυμμένο στο διάβα του στοχασμού του ποιητή, σκέψεις και συμβάντα ανερμάτιστα, ανερμήνευτα, απροσδόκητα, οριστικά αμετά-κλητα, προϊόντα παρατήρησης του έσω κι έξω κόσμου του. Χαμηλόφωνα, υπαινικτικά, με διάθεση "καταδυτική", η ποίηση του Γιώργου Κουλιανού επιχειρεί ν' αναμετρηθεί...
768  853 
-10%
960-591-065-9
Ίσκιοι παλιοί, θολοί, νοσταλγικοί Έρχονται απρόσμενα σαν όνειρα ξανά Να ζήσουνε για μια στιγμή μονάχα Η θλίψη επιστρέφει, μαζί της κι η δειλή χαρά Που άνθισε κάποτε εκεί μες στον ορίζοντα της νιότης Ίχνη που χάθηκαν από τον οίκο της ζωής παντοτινά Μονάχος τώρα τραγουδώ, τι κι αν οι γύρω δεν ακούνε; Άσματα στα χείλη σαν τα πουλιά πετούνε Δοξολογούν σεμνά τα περασμένα Ήρεμος χώρος ιερός των ταπεινών της ψυχής μυστηρίων Τα βήματα επιστρέφουν εκεί απ' όπου ξεκίνησα Αιώνες πριν, λίγες στιγμές μετά την πρώτη γέννησή μου Σκληρή καρδιά, ησύχασε τώρα πια Και άκου όσο γίνεται πιο σιωπηλά κι ευλαβικά Τον ήχο που φέρνει ο άνεμος μέσα...
810  900 
-10%
960-382-300-7
Πώς μια ζωή τολμά να είναι άδεια από στιγμές Πόσο μια στιγμή τολμά να είναι ολάκερη ζωή...
1080  1200 
-10%
960-402-428-0
ΣΕ ΣΤΑΔΙΟ ΠΡΟΣΑΡΜΟΓΗΣ (Γ.Δ.Χ.) Τ' Αγριολούλουδα σου άστραφταν από ομορφιά Στο πενιχρό κιβούριό σου. Σε έβλεπα ακίνητο. Με ένα Πλήθος - προς Επίρρωσίν σου. Δεν ήξερα τι έκανα Εκεί. Ούτε μπορούσα να σε Αναστήσω. Ήθελα όμως. Μάλιστα. Διακαώς.
900  1000 
-10%
960-221-729-4
ΩΔΙΝΕΣ ΤΟΥ ΒΙΟΥ Παλεύω για την αξιοπρέπεια που ζητά να εγκαταλείψει, που αντίκειται στις δονήσεις της φτήνιας. Παλεύω για σένα που πίστεψα αποφόρι τα μόρια των λέξεών σου μιας θεμελιώδους ιδέας. Παλεύω για τ’ άδεια βράδια που λιμάνι δε θα βρουν στ’ ασάλευτα νερά σου. Αφείδωλα τα λόγια μυρμηγκιάζουν επιδράμουν στον εγκέφαλο, εύστοχα εισβάλλουν αδελφώνοντας τις μύχιες σκέψεις σου που παλινδρομούν με τις δικές μου τις πυρωμένες. Παλεύω τα ιδανικά μου μην προδώσω και τη φαύλη ευκολία που διαιωνίζεται. Άτεγκτη αντιστέκομαι... όσο κι αν σπρώχνομαι σε κοφτερά βράχια κι αιχμηρά μαχαίρια διαπερνούν το κορμί τη...
763  848 
-10%
960-527-992-4
Θα ξεκινήσω εγώ να διαλέξω χρώμα εσύ θα περιμένεις να βρω το κατάλληλο, περίμενέ με, μη βιαστείς είπες. Δεν υπάρχουν πολλές επιλογές, όταν θα μείνω ευχαριστημένη θα σε ειδοποιήσω να διαλέξεις το δικό σου, περίμενέ με, μη βιαστείς είπες. Πού να εξηγώ; Πώς να στο πω ότι δε βιάστηκα, πως ήμουν πιστός σε ό,τι μου είπες; Είδα το χέρι σου να γνέφει, εσύ το είπες τυχαία κίνηση εγώ το είπα προδιάθεση. Ορκίστηκα ότι το είδα να γνέφει κατευθείαν σε μένα, δε με πίστεψες. Έλλειψη ψυχραιμίας φανερή, η κάθε σου λέξη μετά, μια ξυραφιά. Έχω μετανιώσει που σε άκουσα, έχω μετανιώσει για όλα, για τον καλύτερό μου εαυτό που σπατάλησα...
1080  1200 
-10%
960-572-144-9
OBSCURUS Στριφογυρίζει ο ανεμοδείχτης Εκρήγνυται όλος ο πλανήτης Μέσα στις στάχτες βυθισμένο σκούρο πανσέληνο φεγγάρι δες το, μας γνέφει ερειπωμένο το τελευταίο ετούτο βράδυ Μπήγει ο ένας το μαχαίρι πονάει ο άλλος και το ξέρει ότι ο κόσμος δεν ξεχνά και πως το λάθος μαρτυρά Σηκώνει δείκτη σαν πιστόλι τον ψεύτικο έρωτα σκοτώνει Πεθαίνει απόψε ο ποιητής για την αλήθεια μιας ζωής γέρνει σιγά, τα μάτια σβήνει φυσάει αέρας και τα κλείνει Πάνω στη γη είναι νεκρός ο έρωτάς του ο σκοτεινός
1080  1200 
-10%
960-408-212-4
Περπατώ. Περπατώ στο πάρκο. Γύρω μου υπάρχουν κεφάλια. Που βγαίνουν από το γρασίδι. Που πηδούν στο σιντριβάνι. Που παίζουν μπάλα. Να ένα κεφάλι που κοιτάει. Ένα που απορεί. Ένα που γελάει. Αποκλείεται! Δεν είναι κεφάλια. Κάθομαι οκλαδόν και κλείνω για λίγο τα μάτια μου. Βάζω τα χέρια μου σε θέση διαλογισμού, είπα ένα-δυο οοοομμμ και ξανανοίγω τα μάτια μου. Πράγματι, κοιτώντας γύρω μου, δεν υπάρχουν πια κεφάλια. Οπότε συνεχίζω τον περίπατό μου ανενόχλητος, κρατώντας το κεφάλι μου με το δεξί μου χέρι.
763  848 
-10%
960-477-255-4
1080  1200 
-10%
960-477-256-2
Κάθε εξάμηνο αλλάζω ίνδαλμα. Χορηγώ στον εαυτό μου νέα ψευδαίσθηση. Τιμωρώ το παρόν μου με ελπίδα ακατόρθωτου άθλου. Ετσι, για να νομίζω πως ζω, για να νομίζω πως ψάχνω τα μάτια σου.
900  1000 
-10%
960-7793-94-3
Κάθισα στο κλαδί, δίπλωσα τα φτερά. Σιχάθηκα να κυνηγώ και να με κυνηγούν. Κουράστηκα να ψάχνω ταίρι, να χτίζω φωλιές. Βαρέθηκα τα δίποδα που κυριαρχούν και καταστρέφουν. Μπέρδεψα, φαίνεται, τους κανόνες.
900  1000 
-10%
960-505-272-5
Το 1828, ο δεκαοκτάχρονος τότε Σούμαν γνωρίζει τον Χάινε στο Μόναχο. Η συνάντηση τον εντυπωσιάζει και σημειώνει : "Ένα πικρά ειρωνικό χαμόγελο έπαιζε στα χείλη του, ήταν όμως ένα αγέρωχο χαμόγελο, ένα χαμόγελο ανωτερότητας απέναντι στα ανούσια πράγματα της ζωής και περιφρόνησης για τους μικροπρεπείς ανθρώπους". [...] Η ειρωνεία είναι το έδαφος αυτής της αναπόφευκτης συνειδητοποίησης, είναι η βαρύτητα της ποίησης: ό,τι την κρατάει στο χώμα αλλά της δίνει και τη σωματικότητά της, ό,τι την προσγειώνει αλλά και τη μεγαλύνει στα δύσκολα πετάγματά της. [...] Η συνολική μεταξίωση του τραγουδιού, του Lied, και η ανάδειξή του από υποδεέστερο σε...
720  799 
-10%
960-208-924-5
668  742 
-10%
618-82500-6-4
Παίρνω πάγο τον τυλίγω στο τσουβάλι... τον βάζω πάνω στη λαμαρίνα. Πάγος και νερό. Γη και νερό κι εγώ ν' αντέχω τον χρόνο, να χαίρομαι και να 'μαι μέσα σ' όλα. Στο κρεμασμένο φανάρι θα βάλω το καρβέλι. Μια οκά καρβέλι σήμερα που βγήκε το μεροκάματο.
900  1000 
-10%
618-82500-3-Χ
Ματιές πασχίζουν με αγωνία να σφραγίσουν τη στιγμή, τη στιγμή που αποχωρείς, τη στιγμή που θα κλείσω την πόρτα. Η πόρτα κλείνει, οι μορφές μας χάνονται. Κενό. - Μου λείπεις εσύ και τα πάντα μαζί σου. - Ξέχασες την μπλούζα σου. - Έχω ξεχάσει και την ψυχή μου εκεί. Αν τη βρεις κράτα τη. Σου ανήκει... Καληνύχτα, αερικό μου!
1076  1196 
-10%
618-82500-9-9
Δεν ήξερε τι σημαίνει να πονάει η ψυχή. Δεν ήξερε τι σημαίνει να ραγίζει η καρδιά. Δεν ήξερε τι σημαίνει να σου κόβεται η ανάσα. Δεν ήξερε τον αβάσταχτο άυλο πόνο. Δεν ήξερε τίποτα δεν ήξερε. Νόμιζε ότι δεν της έλειπε τίποτα και δεν της έλειπε. Λογικά δεν της έλειπε. Ούτε τι σημαίνει λογική ήξερε. Ό, τι της είχαν μάθει ήξερε. Ένα πείραμα μάθησης ήταν τόσα χρόνια. Όλο μάθαινε και ήταν καλή μαθήτρια. Αισθανόταν ότι είχε μάθει. [...]
1050  1166 
-10%
618-82892-0-3
Τι είναι τα ποιήματα; Ένα αλαλούμ, όπως και η ζωή. Από αλλού αρχίζω κι αλλού τελειώνω - αν καταφέρω να τελειώσω. Γιατί αν μ' άφηναν, θα έγραφα αιώνια, θα ζούσα αιώνια. Μα δεν μ' αφήνουν, μου βάζουν όρια. Αλλά και η ίδια η ζωή έχει τα όριά της γιατί κάποτε πεθαίνεις. Και τότε βέβαια μπορεί να σε χρίσουν ποιητή. Οι πραγματικοί ποιητές όμως συνεχίζουν να γράφουν κι αφού πεθάνουν. [...]
717  797 
-10%
960-606-016-0
Το χειμέριο ρούχο είναι το ρούχο της γέννησής μας. Στο σώμα μας η γεωγραφία της ζωής μας. Τα μονοπάτια και οι δρόμοι που οδηγούν σε κείνο που όρισε το πεπρωμένο. Το τέμπλο των παθών μας. Πληγή και Άνοιξη μαζί, η ύλη μας. Ο χρόνος αόρατος συνοδοιπόρος της φθοράς μας. Κι εμείς κάποτε δραστήριοι μαχητές κι άλλοτε μοναχικοί παρατηρητές της ζωής φοράμε το παιδικό μας ρούχο που ο χρόνος το βαραίνει και του δίνει την όψη του χειμέριου, της φθοράς. Εκείνο το παιδικό μας ρούχο που υψώνεται μεσίστιο στο μεσαίο κατάρτι της ζωής μας για να βρει τελικά τη γη του χειμώνα.
450  500 
-10%
960-408-204-3
Κοιμόσουν τάχα μου πίσω από τις αρκούδες μαύρες μαλλιαρές στυγνές αφρίζουσες τύψεις που δεν ήρθαν έμεναν λες και μας γνώριζαν -μα θα 'ρθω- κι εμείς ανοιχτοί σαν όστρακα διώχναμε το φόβο στο πιο απάτητο έγκοιλο με την ελπίδα πως η γη δε θα εξερευνηθεί ποτέ ολόκληρη και οι δορυφόροι μύθος αστικός ποτέ δεν υπήρξαν ούτε οι αρκούδες ψέματα λένε όλοι τους μα δε σ' ένοιαζε είπες γιατί δεν είχες αυτιά τα μάτια σαν τεράστια ήταν ό,τι βλέπω κι ό,τι αγγίζω έλεγες ποτέ τις λέξεις τις λέξεις ποτές κι έλπιζες σαν παιδί ανίδεοι μα γι' αυτό επειδή έλπιζες είχα αφήσει στην πόρτα σου το κουτί με τις σοκολατένιες καρδιές μας ξεριζωμένες εσύ που δε...
954  1060 
-10%
960-527-941-Χ
Το δέος της τελευταίας σελίδας η κατάνυξη με το τελευταίο φως η αμηχανία μετά τον εσπερινό όταν πρέπει πάλι να πάμε σπίτι και να αντικρύσουμε τα γνωστά. Τόσες σελίδες τόσων ημερών συντροφιά και τώρα σώνουν· σχεδόν προδοσία μα εσύ ήσουν που τις γέμισες και τώρα πληρωμένες φεύγουν συνήθισες στο λευκό τετράγωνο ν’ απλώσεις φαρδιά πλατιά το εγώ σου λες και είναι κρεβάτι για δύο τώρα το σπίτι ξανανοικιάζεται κι αλλού θα κυλιέται ο νούς σου και οι αισθήσεις σου και τα αισθήματα. Άς μην ήσουν τόσο βιαστικός με τις άκαιρες εξομολογήσεις σου τις άκυρες διαπιστώσεις σου τις άωρες εκχύσεις του γηρασμένου μυαλού τα ορνιθοσκαλίσματα...
1260  1400 
-10%
960-471-129-6
Κοντοστέκεσαι κοιτάς αφ' υψηλού και κάθεσαι οκλαδόν, έτοιμος για γυμναστική και παραμύθια.
711  790 
-10%
960-606-015-2
Ζητούμενο τα απλά, τα καθημερινά, όλα όσα στους καιρούς μας έχουν πάψει να θεωρούνται αυτονόητα και αναγκαία για το σύντομο ανθρώπινο ταξίδι. Οι χαμένες αξίες, η απώλεια σε όλες της τις εκφάνσεις, και η καταιγιστική σύγχρονη πραγματικότητα αποτελούν τις σπίθες αυτής της ποιητικής προσέγγισης έτσι όπως την αποτυπώνει η κλεψύδρα του χρόνου. Ζητούμενο τα απλά, τα καθημερινά, όλα όσα στους καιρούς μας έχουν πάψει να θεωρούνται αυτονόητα και αναγκαία για το σύντομο ανθρώπινο ταξίδι.
450  500 
-10%
960-14-3133-6
Αρμύρισε η λιμνοθάλασσά μου ξανά. Πλημμύρισε και βγήκε στη στεριά. Καΐκια βουτηγμένα στη μήτρα του χάροντα. Λιμάνι των θρύλων, χαμένο στην ομίχλη των χαλασμάτων, που κρατάνε ακόμα αιχμάλωτο τον ήλιο του τόπου μου. Και εμείς να κουρνιάζουμε στα αμπάρια του βυθού, σαν χιλιάδες σύγχρονες μάρες, υψώνοντας πανιά στους ανέμους.
900  1000 
-10%
960-477-251-1
Το περιβάλλον μου είναι πια βαρετό και πολύ προβλέψιμο και άδικο συνήθως Κι εγώ μέσα μου δεν το εκτιμώ πλέον Σαν βλέπω ότι δεν το χάνω Μα για κάποιο λόγο μένω με την υπόσχεσή του τρομοκρατημένη Δε θα σ' αφήσω ποτέ μου είπε και με κράτησε εδώ Αλλάζει μορφές, κινείται αργά Σχεδόν κυκλοθυμικά μεταμορφώνεται Ο πυρήνας του πάντα το ανικανοποίητο.
900  1000 
-10%
960-477-249-Χ
Το σπασμό σου ας μπορούσα στο κορμί μου να φορέσω, Το λυγμό σου ας κρατούσα σα μετάληψη στο στόμα. Δε με νοιάζει κάτι άλλο παρεκτός να σου αρέσω Και να μείνεις στην καρδιά μου ώσπου γίνει πάλι χώμα.
900  1000 
-10%
960-477-223-6
Επιλέχτηκε ένας σχετικά μικρός αριθμός μεγάλων Βουλγάρων ποιητών με σοβαρό έργο και ενδιαφέροντες δρόμους ζωής. Τα πιο γνωστά ποιήματά τους μεταφράστηκαν κατευθείαν από την γλώσσα που γράφηκαν, ενώ έγινε προσπάθεια κατά την μετάφραση, να μην αλλοιωθεί όχι μόνον η ουσία αλλά και η εσωτερική τους μουσική. Έτσι που ο Έλληνας αναγνώστης να αποκτήσει μια πιο πλήρη ιδέα για την ψυχή αυτού του γείτονα λαού και να τον νιώσει όσο γίνεται πιο κοντά του.
900  1000 
-10%
960-477-250-3
Έμεινα καθαρός εννέα χρόνια, σταγόνα ποίηση χωρίς γραφή ούτε ανάγνωση ξαφνικά την άνοιξη υποτροπίασα, στην αρχή χανόταν το είδωλό μου από τον καθρέφτη, όταν άρχισα να συζητώ με τις γάτες -τα τέρατα παραμονεύουν στο πατάρι- όλοι ανησύχησαν, ο γιατρός είπε θα περάσει φταίνε τα όνειρα και η Sarah Kane που με κοιτάζει. [Από την έκδοση]
900  1000 
-10%
960-477-222-8
Στη συλλογή αυτή οι στίχοι πλέον είναι απροκάλυπτα και ανεπιφύλακτα πολιτικοί. Δηλώνουν χωρίς αμφιβολία πολιτική στάση, δίχως καμιά διάθεση κάλυψης ή θόλωσης των εντυπώσεων. Με δύναμη εμφανίζονται πλέον στο προσκήνιο αγωνιστικές φιγούρες, γεγονότα ή κινήματα. Τους αναγνωρίζεται μια κάποια προτεραιότητα στη ζωή αλλά σαφώς τους δίδονται και ενδεχόμενες μελλοντικές προεκτάσεις.
900  1000 
-10%
960-477-225-2
Οι στίχοι συνήθως περιγράφουν, με ποιητικό τρόπο, βιώματα και αντιστοίχως αισθήματα και εντυπώσεις από την προσωπική ζωή καθώς και τον κοινωνικό περίγυρο. Ενώ αργότερα αρχίζουν να αντικαθρεφτίζουν σκέψεις και αισθήματα πλέον όχι στενά συνδεδεμένα με την προσωπική ζωή του στιχουργού, αλλά με τις μεταπτώσεις στην συνείδηση των ατόμων, του κοινωνικού αλλά και πολιτικού περιβάλλοντος. Οι στίχοι αποχτούν πλέον έντονα συμβολικό χαρακτήρα.
900  1000 
-10%
960-477-227-9
Τα ποιήματα της συλλογής αυτής αποτελούν συνήθως αντανακλάσεις στον εσωτερικό κόσμο του ποιητή της φύσης καθώς και βιωμάτων της καθημερινής ζωής. Τα παλαιότερα από αυτά και συνεπώς και τα πιο νεανικά χαρακτηρίζονται από ρομαντική διάθεση. Τουναντίον τα απώτερα είναι πλέον περισσότερο ρεαλιστικά, πιο κοντά στην καθημερινότητα των τελευταίων χρόνων. Καθρέφτες βιωμάτων που σφραγίζουν συνήθως τον αισθηματικό μας κόσμο και τις αντιδράσεις μας.
900  1000 
-10%
960-477-224-4
Το ποίημα αυτό φιλοδοξεί να αποτελέσει ένα είδος μνημόσυνου ή μνήμης για όσους γεννήθηκαν φτωχοί, έζησαν με όνειρα για ευτυχία ανθρώπινη, αγωνίστηκαν για την υλοποίησή τους, αλλά στο τέλος νικήθηκαν από την αμείλικτη ζωή και πέθαναν "γιατί ήταν φτωχοί!", καθαροί, αθώοι και αδύναμοι!
720  800 
-10%
960-591-058-6
Μετά τα "Ποιήματα προσωρινότητας" η Βιβή Κοψιδά-Βρεττού, στη νέα της ποιητική συλλογή ανασυγκροτεί τα όρια της μικρής ιστορίας του παρόντος, μέρος της μεγάλης ανακυκλούμενης ιστορίας των ανθρώπων: η κρίση, η φτώχεια, οι αναμονές, οι ματαιώσεις, η ασθένεια της απάθειας, οι φόβοι και η δειλία, η μετανάστευση, οι εσωτερικοί μονόλογοι με τον εαυτό, με τα πράγματα, η φιλοσοφική θεώρηση της ύπαρξης, το "θέατρο" που παίζεται συνεχώς ερήμην των πρωταγωνιστών του. Ο άνθρωπος και πάλι ο άνθρωπος... Με λυρικές καταδύσεις στον χρόνο πριν, στους χρόνους μετά, η ποιήτρια ανασκά-πτει τν τραγωδία του παρόντος, υπονομεύει την ψευδαίσθηση των ανθρώπων...
900  1000 
-10%
960-591-063-2
Ποιήματα για όσους παραδίδονται στον έρωτα. Συνέχεια μιας παράδοσης που οροθετείται από τη Σαπφώ της αρχαιότητας και του 20ού αιώνα τον Αμερικανό ποιητή e.e. Cummings. Συνάμα, κι ένας φόρος τιμής σ' εκείνους που παραδίδουν με αυτοθυσία το σώμα σε κάποια πράξη ηρωϊκή.
810  900 
-10%
960-591-052-7
Ποιος πάτησε το πλήκτρο: «ΔΙΑΓΡΑΦΗ» και χάθηκε απ' την οθόνη ο αδελφός μου; Τώρα χτυπάω με αγωνία το: «ΑΝΑΖΗΤΗΣΗ» και μου απαντούν ψυχρά: «NO DOCUMENT» τον γυρεύω στον «ΚΑΔΟ ΑΝΑΚΥΚΛΩΣΗΣ» όμως κι εκεί δεν φαίνεται σημάδι του, πατάω στο: «ΑΓΑΠΗΜΕΝΑ» και βγαίνει μια φωτογραφία που αρνείται να ζωντανέψει. Πώς είναι δυνατόν να χαθεί, να εξαφανιστεί ολότελα αυτός που από μόνος του ήταν ένας θησαυρός δεδομένων; Κάποιο σφάλμα θα υπάρχει στο σύστημα ή θα 'γινε ένας λαθεμένος χειρισμός. Και τι γίνεται τώρα; Πείτε μου τι να κάνω; Κοντεύω να πιστέψω ότι ποτέ δεν υπήρξε Κοντεύω να ξεχάσω ότι και μένα σε λίγο θα με γυρεύει το κάθισμά μου.
810  900 
-10%
960-477-226-0
Η συλλογή αυτή, εκ πρώτης όψεως, αποτελείται από στίχους γραμμένους περιστασιακά, ασύνδετους μεταξύ τους, μια που άλλοτε περιγράφουν εντυπώσεις από ταξίδια σε πόλεις και σε τόπους της ελληνικής γης, ενώ άλλοτε, περιγράφουν έντονα συναισθήματα, προβληματισμούς και αγωνίες της καθημερινής ζωής. Τελικά καταλήγουν σε εμφανείς και ευκολονόητους συμβολισμούς, που πηγάζουν κατευθείαν από τις σημερινές περιστάσεις της εθνικής μας ζωής.
900  1000 
-10%
960-591-059-4
ΤΟ ΚΟΥΚΛΟΣΠΙΤΟ Όταν ήσουν μικρή Έπαιζες με τις κούκλες σου κρυφτό Μια μέρα έτρεξες να κρυφτείς Εκεί όπου κανένας δεν θα μπορούσε να σε βρει Τότε κλειδώθηκες κατά λάθος σε λιλιπούτεια φυλακή Η γάτα του σπιτιού κατάπιε κατά λάθος το κλειδί Η απουσία σου κατά λάθος δεν έγινε από κανέναν αντιληπτή Κάποτε κατά λάθος μεγάλωσες Τότε τα χέρια σου βγήκαν από τα παράθυρα Τα πόδια σου από την πόρτα Και το κεφάλι σου από την καμινάδα Η απόδρασή σου απ' το κουκλόσπιτο θεωρήθηκε κατά λάθος επαναστατική
900  1000 
-10%
960-606-012-8
ΔΕΙΝΟΙ ΚΟΛΥΜΒΗΤΕΣ Και μη μου πεις ξανά κολύμπι πως δεν ξέρεις στη θάλασσα των ξεβρασμένων αναμνήσεων πως θα πνιγείς χωρίς μια νοσταλγία παροντική να επιπλέει για να γραπωθείς κίνητρο να σου δώσει για τη σωτηρία. Γεννήθηκες να κολυμπάς· Εννιά μήνες μες στον αμνιακό σάκο της μάνας άλλο δεν έκανες από το να επιπλέεις σε μιαν ατμόσφαιρα περιρρέουσα με τα αινίγματα όλα άλυτα εξ’ αρχής όμως εσύ ξέγνοιαστα κολυμπούσες Ροβινσώνας Κρούσος πριν βρεθείς στη γη των λωτοφάγων όπου λησμόνησες την υδρόβια φύση σου. Κι ύστερα ήρθανε τα καλοκαίρια απόπειρες εξοικείωσης με το λησμονημένο παρελθόν ενώ το βλέμμα των...
450  500 
-10%
960-504-177-4
Σταμάτησε μόνος. Τώρα στέκεται μόνος. Είναι μόνος. Και σταμάτησε. Είναι για πρώτη φορά μόνος. Μόνος με. Μόνος μαζί. Μαζί με κάτι παράδοξο. Με κάτι παράταιρο μόνος. Είναι μόνος μ' ένα άδειο, κενό βλέμμα μόνο. Επειδή ποτέ δεν ήταν μόνος. Επειδή τώρα το είδε. Τώρα αρχίζει μόνος. Αρχίζει από εκεί. Αρχίζει μόνο. Επειδή ποτέ δεν ήταν. Μόνος είναι μια αδύνατη λέξη. Πόνος είναι ένα αδύνατο σώμα. ΕΠΙΔΕΣΜΟΙ ΛΕΥΚΟΙ ΣΤΟ ΣΚΟΤΑΔΙ Μερικοί στίχοι που σώθηκαν: οι στίχοι δεν είναι οι ασπίδες της τύχης; Μερικοί στίχοι που σηκώθηκαν: τα απαράμιλλα πουλιά με τα οποία σκεπάζουμε τα αιώνια μάτια μας.
765  850 
-10%
960-04-4759-4
ΑΝΥΠΕΡΑΣΠΙΣΤΟΣ ΑΥΤΟΧΕΙΡ Δεν τον δίδαξε ο καιρός. Αφανής η Φύση διέσχισε το διάβα του. Κι ας φυλλομέτρησε τους φιλοσόφους. Εκείνο το "παν μέτρον..." της αρμονίας έμεινε ανυπεράσπιστο. Κράτησε μόνο τα λόγια που πεταμένα στ’ άχρηστα έχασκαν θαρρώντας πως είναι λέξεις. Κι αντί να κηρύξει έρωτα, κίνησε για πόλεμο σε ό,τι δεν του παραδόθηκε άνευ ορίων κι άνευ όρων.
810  900 
-10%
960-8097-57-6
Η πνευματική ζωή της Θεσσαλονίκης αρχίζει ουσιαστικά με την απελευθέρωση του 1912. Εκδίδονται δύο λογοτεχνικά ημερολόγια, o "Γόρδιος δεσμός" (1915) και το "Ημερολόγιο Θεσσαλονίκης" (1919). Το 1921 βγαίνει το πρώτο λογοτεχνικό περιοδικό, h "Τέχνη". Ένα χρόνο αργότερα (1922) παρουσιάζονται τα "Μακεδονικά Γράμματα" με διευθυντή τον Ράδο Χατζηνάση. Το 1924 τη διεύθυνση του περιοδικού αναλαμβάνουν ο Γ.Θ. Βαφόπουλος και ο Κώστας Κόκκινος. Το περιοδικό ανανεώνεται και μάλιστα δημοσιεύει δυο ποιήματα του Κ.Π. Καβάφη, ο οποίος παρουσιάζεται έτσι για πρώτη φορά στη Θεσσαλονίκη. Το 1926 αρχίζει να λειτουργεί το Πανεπιστήμιο, που η συμβολή του στην...
1336  1484 
-10%
960-8372-90-9
Το τάνταλο του Λόγου ατάλαντο δεν συνοδεύει απλώς την κάθε ανρθώπινη ζωή ως αιωνός και μόρος αλλά συνάδει με του καθενός τη γλώσσα την ποιητική και θεσπίζει αέναα απόκρυφα κι ανεξήγητα τον δαίδαλο των νόμων και πάραυτα θεσπίζεται ως ίλιγγος διθύραμβος και σάλος μ' έναν τρόπο περίτρανο με μια μυστική αγωγή μία καταστροφή πλέον πρόσφορη και πρόστυχη απ' όλα τα καμώματα και κατορθώματα του πάσχοντος ανθρώπου
954  1060 
-10%
618-5141-26-4
Επί των λέξεων, αλλά και επί ακμής θαλάσσης. Ναυαγοί επί νήσων /που εκλαμβάνουν τους αφρούς των κυμάτων /ως αλυκές ξηράς και οδεύουν /επί ακμής θαλάσσης αβύθιστοι /προς το Άλας Η προσέγγιση του έρωτα ως διαδικασία γέννησής σου. Έρωτας είναι /όταν, καθώς ανάμεσα στα σκέλια της, /αναρωτηθείς για κλάσμα δευτερολέπτου μήπως /τότε /πρωτοβγαίνεις στη ζωή /κι αντικρίζεις το φως! Γιατί εν τέλει... Όταν τα κορμιά του έρωτα /ανασμιλεύονται /Οι λεγεώνες της ιστορίας /αποδομούνται
700  778